به کجا چنین شتابان ؟ ...
« به کجا چنین شتابان؟»
گون از نسیم پرسید
« دل من گرفته زاین جا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟»
« همه آرزویم اما
چه کنم که بسته پایم.»
« به کجا چنین شتابان؟ »« به هر آن کجا که باشد، به جز این سرا، سرایم »
« سفرت به خیر اما تو و دوستی، خدا را
چو از این کویر وحشت به سلامتی گذشتی،
به شکوفه‌ها، به باران،
برسان سلام ما را».
دکتر شفیعی کدکنی
پیام کوتاه برای موفقیتی های دی ماه
). عیبی ندارد کمی استرحت لازم است اما مراقب باش بیشتر از یک هفته طول نکشد زیرا کارهای عقب مانده کم نیستند( درسته ، یک هفته دیگه امتحانام شروع میشه ، آمار و احتمال 1 رو هم هیچی بلد نیستم. ). ایده های خلاقانه به ذهنت می رسد ، از آنها استفاده کن( عجب ، درسته ، ایده ی یک نرم افزار شبیه سازی ساده توی ذهنمه ، البته یک مقدار از کار رو انجام دادم ولی هنوز اون چیزی که میخوام نشده. کامل شد توی وبلاگ میذارم.). دوستان زیادی خواهی داشت. عمر طولانی همراه با شادی منتظرت است. غرور را از خودت دور کن تا آینده ی روشنی در انتظارت باشد. از جوانی بر زانوی خود تکیه کرده ای و متکی به نفس بار آمده ای( اگه از نظر درسی بگی ، درسته. ). بعضی متولدین دی در ابتدای ازدواج مشکلاتی با همسرشان دارند. مشاجراتی پیش می آید که از اون باید پیشگیری کنی( من به نویسنده ی محترم اعتراض دارم که یکهو شیوه ی ادبی تبدیل شده به محاوره ای ). مراقب رفتار و اعمال خود باش زیرا دل آدم ها خیلی زود می شکند و دلی که شکست به سختی دوباره جوش می خورد( راستش ، دل خواهرمو خیلی شکستم 
، این مجله رو هم ایشون بهم داد ، امیدوارم خوشحال بشه. دست گلش درد نکنه.
). ملاقات با غریبه ای در زندگی ات باعث موفقیت در کارهایت می شود. خوشبختی در کنار تو است ، چشم هایت را باز کن تا آنرا ببینی. در قرعه کشی شانس داری( خوب توی کدوم قرعه کشی؟ همراه اول ؟! رب تبرک ؟! چای گلستان ؟! ... ). خرید لباس های نو رنگ تازه ای به زندگی ات می دهد. در رویداد های اجتماعی بسیاری مشارکت داشته ای.
عالم حال ما
لطفاً از هرگونه برداشت سیاسی و ... خودداری کنید ، این متن را از ته دل خود می نویسم بدون هیچ مناسبتی.
------------------------------
ای بابا ، عجب دنیایی شده ، این همه درس خوندی ، چی شدی؟ شب و روزتو یکی کردی ، نخوردی و نخوابیدی که کنکور قبول شی و بشی دانشجو ، حالا مثلاً چه فرقی کردی؟ جز این شد که فقط اسم متغیرت از دانش آموز شد دانش جو؟ همون int بودی ، همون int هم موندی.
اصلاً میذاشتن دانش آموز ، مگه چه فرقی میکرد؟ البته بگم بعضی ها هم cast میشن به float و double و اگر جا داشت BigInteger ، اونها هم که بعضی ها هستن و ما نیستیم.
بیشتر که فکرشو میکنم میبینم بیخودی جای یکی از اون بعضی ها رو گرفتم ، من که دنبال دانش نیستم ، دوست دارم بیاموزم برای امتحان و مدرک و کار و ...
عجب دنیایی شده ، آخه چرا یک فیزیک جامدی که باید فیزیک جامد رو جستجو کنه ، میره ادبیات و فیزیک مدرسه رو دوباره آموزش میبینه؟ البته ادبیات که لازمه ، آدم کنار این درس های سخت احساساتشو از دست نمیده ، البته به شرطی که خودش از این ها سخت تر نباشه. تازه همین تحقیقات دروس عمومی هست که باعث میشه اسمت بشه دانشجو چون میری دنبال دانش و تحقیقات دیگران برای کپی.
به هر حال ، حرف آخر ما اینکه به جای اینکه به مدرک بچسبید ، به علمش عشق بورزید ، اگه میخواید واسه کنکور خودتونو بترکونید ، هدفتون مدرکش نباشه ، عشق به علم باشه که واقعاً بشید دانش جو نه دانش آموز های دانش جو نما البته + کمی تقلب اضافی. حداقل اینطوری نه جای کسی رو پر می کنید ، نه یه مدرک دارید که به درد لای جرز هم نمیخوره. به جاش میچشبید به کار.
منم دیدم کار باید از شاگردی شروع بشه و منم مثل خیلی ها کلاشم به شاگردی کردن نمی خوره ، همون پی دانش دارم میگردم. گشتم به شما هم خبر میدم که دیگه زحمت نکشید ، از همین یک شام شبی در میاد.
موفق باشید.
اندر خاطرات دانشگاه
جوانکی بود از اهل درس و ادب که به آسانی در کنکور قبول شدندی اما چون محیط دانشگاه به وی نساختندی ، وی به بیماری تیک دچار گردیدندی.
گویند جوان لیسانسه شود در دانشگاه *** آری شود ، لیک به درد و مرض شود
نتیجه آنکه ، آن جوانک را نسخه ای دادم تا از اهلیت درس به در آید و به تیپ خود بپردازد ، بلکه دختری پولدار را تور کند.
هر مشکلی باشد ، پول میدهند *** وای به روزی که نباشد پولی
حکیم م.ع
روزهای کودکی
چشمهایت را ببند و به دوران کودکیت برگرد. بچه که بودی نگاهت معصوم بود، و خنده های کودکانه ات از ته دل، بزرگترین دلخوشی هایت داشتن اسباب بازی دوستت و پوشیدن کفش بزرگترها بود. بچه که بودی حسادت، کینه و نفرت در قلب کوچکت جایی نداشت، چاره ناراحتی ات لحظه ای گریستن بود و بس، و این پایان تمام کدورت ها می شد، چه شد؟ بزرگ شدی؟؟ نگاه معصومت سردرگم شد، و خنده هایت از سر اجبار،اگر حسود نشدی، اگر کینه به دل نگرفتی، و اگر متنفر نیستی، یاد گرفتی که ببینی و تجربه کنی و مغموم شوی. می بخشی در حالی که رنجیده ای، با تمام وجود گریه میکنی اما از ته دل نمی خندی، برگرد! باز هم کودکی باش سبکبار! روحت را آزاد کن کاش هرگز بزرگ نمی شدیم...