به مناسبت سپندار مذگان

دیشب همه شب در برم آن سلسله مو بود              من بودم و او بود
می بود و سه تا بود و صبا بود سبو بود                     من بودم و او بود
دامان چمن پر گل و در دامن گلزار                           من بودم و دلدار
مه دلکش و گل نغز و هوا غالیه بو بود                      من بودم و او بود
آن دم که چمن بود پر از نغمه ی بلبل                      من بودم و آن گل
آن گل که سراپا همه رنگ و همه بو بود                   من بودم و او بود
چشمان من از اشک سعادت شده لبریز                   وآن گلبن نو خیز
چون شاخ گل افتاده به پیرامن جو بود                      من بودم و او بود
می خورد به صد ناز و به صد ناز می ام داد                بوسی ز پی ام داد
آنجا که نه غیر و نه رقیب و نه عدو بود                      من بودم و او بود
او از می و من از می عشقش شده سرمست          او سرخوش و من مست
لب بسته و در سینه بسی راز مگو بود                     من بودم و او بود
گه زیر گل سرخ و گهی زیر گل زرد                          و آن ماه زمین گرد
می رفت و دلم در پی او از همه سو بود                   من بودم و او بود
هم صحبت من او شد و هم صحبت او من                در ساحت گلشن
معشوقه نکو , عشق نکو , حال نکو بود                    من بودم و او بود
از نام و نشانش چه سرایم سخن ای دوست            بگذر ز من ای دوست
روح من و عشق من و آمال من او بود                      من بودم و او بود

پژمان بختیاری

یک نظر هم از خودم‌ :‌ وزن این شعر شبیه وزن شعر عارف قزوینی نیست که در مورد ایران سروده؟!